Το Άγιον Όρος, το περιβόλι της Παναγιάς, είναι ένας τόπος ιερά μοναχικός και ευλογημένος. Πρόκειται για το μέρος εκείνο όπου με όση παρέα και να πας, αποζητάς την ιερή μοναξιά και την ώρα εκείνη της προσευχής, που θα βρεις την ευκαιρία να κοιτάξεις μέσα στον εαυτό σου. Είναι οι στιγμές που ζητάς να βγάλεις από μέσα σου τον πόνο και τις ερμητικά κλεισμένες σκέψεις σου, αυτές που μόνο εσύ γνωρίζεις και δεν έχουν φανερωθεί ποτέ μακρύτερα, πέρα από την περιοχή της καρδιάς σου. Είναι το μέρος όπου ζητάς να βρεις στήριξη για τα προβλήματά σου. Μέσω της προσευχής ζητάς να ενωθείς με τον Θεό, να αισθανθείς τη γαλήνη στην καρδιά σου. Μία προσευχή σ’ έναν τόπο ιερό και κατανυκτικό μέσα κι έξω από τα μοναστήρια.

Όταν ακόμα βρίσκεσαι επάνω στο καραβάκι και αντικρίζεις τις μονές διάσπαρτες στη χερσόνησο του Άθωνα, να απλώνονται στα παράλια του κόλπου του Αγίου Όρους με την επιβλητική μορφή τους, νιώθεις το μυαλό σου να καθαρίζει από τις βαριές σκέψεις και η ηρεμία της κατάνυξης να παίρνει τη θέση τους. Αυτή είναι η ώρα που σου φανερώνεται το μεγαλείο του Αγίου Όρους. Είναι το μέρος όπου μπορείς να βρεις τη γαλήνη παντού στους χώρους του.

Και όσο το καραβάκι συνεχίζει το ταξίδι του και τελειώνει η θέα των επιβλητικών μοναστηριών αρχίζει η περιοχή που αποκαλείται η «Έρημος». Τα περίφημα Κατουνάκια, με αρχή την μικρή Αγία Άννα, στη συνέχεια τα Κατουνάκια, τα θαυμαστά Καρούλια, τον Άγιο Βασίλειο, την Κερασιά και τέλος τα Καυσοκαλύβια. Μέρη άγρια, με σκήτες σκαρφαλωμένες στις απόκρημνες πλαγιές του Άθωνα. Εκεί όπου ζούνε οι πιο άγριοι των μοναχών, απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, μακριά από τις ευκολίες τής οργανωμένης κοινωνίας. Αυτοί οι υποτιθέμενοι νεκροί του έξω κόσμου πήγαν εκεί να ζήσουν ξεχασμένοι, μία ζωή αφιερωμένη στον Θεό. Ταπεινοί και ευγενείς, πιστοί στην αξία της ψυχής, προσεύχονται για την σωτηρία της. Άνθρωποι από όλες τις κοινωνικές τάξεις και κάθε μορφωτικού επιπέδου, διαζευγμένοι με τον κόσμο, ζούνε ίσοι μεταξύ τους βοηθώντας ο ένας τον άλλον, καθώς η οικογένειά τους είναι πλέον οι γείτονες μοναχοί.

Κάποιους από αυτούς τους οδήγησε στον μοναχισμό μία απότομη στροφή της ζωής, μία αιφνίδια και βίαιη αλλαγή στη ζωή τους ή ακόμη και μία αλλαγή της οπτικής τους για τον κόσμο και την αξία του. Κάποιοι άλλοι γαλουχήθηκαν από μικρά παιδιά για την αξία του μοναχισμού και τη ματαιότητα του κόσμου. Και κάποιοι άλλοι απλά γεννήθηκαν για αυτό. Το είχαν μέσα τους.

Τον Χρήστο τον γνώρισα στην πρώτη μου επίσκεψη στο Άγιο Όρος το 2011, ως πάτερ Κλήμη. Την επίσκεψή μου εκεί οργάνωσε ένας πολύ καλός μου φίλος και γείτονας εκείνη την εποχή ο Βασίλης. Ο Βασίλης ήταν τακτικός επισκέπτης του Αγίου Όρους και όταν έμαθε ότι δεν έχω πάει ποτέ εκεί, αποφάσισε να οργανώσει μια μικρή εκδρομή για εμάς τους δύο. Είχε κανονίσει να επισκεφτούμε ορισμένα μοναστήρια. Η πρώτη μας στάση ήταν στην Ιερά Μονή του Αγίου Γρηγορίου και μετά πήγαμε στα Κατουνάκια. Εκεί ήταν και το τέλος της μικρής μας εκδρομής για εμένα. Η ομορφιά του τοπίου καθώς και η απλότητα των ησυχαστηρίων με μάγεψαν. Δε θύμιζαν σε τίποτα τα μεγαλοπρεπή μοναστήρια του βορρά, μόνο ήτανε κάτι παλιά γραφικά αγροτόσπιτα και μάλιστα χωρίς ρεύμα. Απίθανο! Σαν ένα ταξίδι στο χρόνο. Μα αυτό που δημιουργούσε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η ησυχία. Ήταν τόσο ήσυχα που άκουγα τη φύση, το χτύπημα των φτερών μιας πεταλούδας. Από τα ελάχιστα μέρη όπου, αν και κατοικείται από ανθρώπους, η φύση έχει τον πρωτεύοντα ρόλο.

Σε αυτό το απίστευτα όμορφα σκηνοθετημένο από τον Θεό τοπίο, είχα την ευλογία να γνωρίσω τον πάτερ Κλήμη, έναν από τους καλύτερους συνομιλητές. Αν και μοναχός σε μία από τις πιο ριζοσπαστικές αδελφότητες, ο λόγος του ήταν ισορροπημένος και το μυαλό του ανοικτό σε διαφορετικές απόψεις. Δεν έμοιαζε σε τίποτα με άλλους, οι οποίοι όταν είχαν μία άποψη, την εξέφραζαν και μετά κλείδωναν σε αυτή αρνούμενοι να ακούσουν οποιαδήποτε άλλη άποψη. Ο Κλήμης είχε έναν ανήσυχο χαρακτήρα, που έδειχνε ότι έψαχνε να βρει την αλήθεια μέσα από διαφορετικούς δρόμους και όχι αυστηρά μόνο μέσα από το δρόμο που του έδειχνε η αδελφότητά του. Δεν αποδεχόταν όλες τις απόψεις που άκουγε. Διάβασε αρκετά θεολογικά και φιλοσοφικά βιβλία για να καταλήξει σε μια πολύ δύσκολη για εκείνον απόφαση, να αποχωρήσει από το Άγιο Όρος. Μία απόφαση που έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία, όταν την ανακοίνωσε. Θεωρούσα ότι ο πάτερ Κλήμης ήταν ο ιδανικός μοναχός. Άγριος και ανένταχτος καλόγερος, πρόθυμος να δεχτεί και να αρνηθεί. Είχε πάρει όμως την απόφασή του ύστερα από πολύ μελέτη και αφού κατάφερε να πείσει τον εαυτό του, ποιός θα μπορούσε να του αλλάξει γνώμη;

Με τον Χρήστο κρατήσαμε επαφή και μετά την έξοδό του από το Άγιο Όρος και μέχρι σήμερα πιστεύω πως αναπτύξαμε μία γερή φιλία. Μία φιλία που οδήγησε στην τιμητική για εμένα πρόταση, να γράψουμε μαζί τις εμπειρίες του από την περίοδο της ζωής του που έζησε ως μοναχός. Προσπαθήσαμε να ξεδιπλώσουμε μαζί, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, άγνωστες πτυχές της μοναστικής ζωής, μέσα από τη ματιά τού μοναχού Κλήμη, αλλά και από την κατασταλαγμένη σκέψη τού Χρήστου.

Μία γενναία απόφαση του Χρήστου να εκθέσει τον εαυτό του και με παρρησία να μας αποκαλύψει τις κρυφές του πράξεις και σκέψεις. Μία αληθινή εξομολόγηση από έναν αληθινό μοναχό.

Τάσος Άντσος